J.A. Long van het Beltsville Agricultural Research Center (USDA Beltville) geeft in dit artikel voorbeelden hoe voortplantingstechnieken en moleculaire genetica toegepast worden in het conserveren van bedreigde rassen. Wanneer de veehouderij in een land intensiever wordt, dreigen de oorspronkelijke landrassen te verdwijnen. Deze rassen zijn veel beter aangepast als het gaat om graasgedrag en warmtetolerantie. Hij geeft allereerst een korte beschrijving van de inventarisatie van de FAO die gerapporteerd is in 2007 in Interlaken. Het aantal professionele genenbanken voor dieren is wereldwijd beperkt tot 10. Er zijn al veel voorbeelden hoe met behulp van geconserveerd sperma en embryo's de fokkerij van zeldzame rassen wordt ondersteund. Maar Lang geeft ook twee voorbeeelden hoe met geconserveerde somatische cellen in combinatie met de kloon techniek "uitgestorven" rassen nieuw leven ingeblazen wordt: in Nieuw Zeeland zijn er weer twee vaarskalveren van het Enderby Island ras geboren en in Zuid Europa is er weer een Mouflon schaap geboren uit eicellen van twee mouflons die dood gevonden zijn. Genetische merkers leren ons veel over de domesticatie van de diersoorten en het onstaan van rassen in de loop van de tijd. Long vindt het belangrijk om bij dit type onderzoek nu de wilde voorouders te gaan betrekken. Dat laat zien welke wellicht interessante genetische variatie verdwenen is in het domesticatieproces.
dinsdag 5 augustus 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten